Oei, is dat nodig of nuttig dan?! Doorgaans niet, want bloggers staan bekend als een erg tolerant, vergevingsgezind en coöperatief ingesteld volkje. Maar gezien het feit dat een kwalitatief en performant blog soms man en paard noemt, boude stellingen poneert, en zo nu en dan op zere tenen trapt kan je er donder op zeggen dat niet iedereen alles wat op een blog verschijnt kan waarderen. 

Nu is een titel als “Conflicthantering voor bloggers” misschien wat zwaar op de hand, moet ik toegeven. Alsof bloggers om de haverklap vechtend over straat zouden rollen en hun conflicten op een andere manier zouden (moeten) beslechten dan niet-bloggers. Onzin natuurlijk!

Feit is wel dat veel bloggers diep vanbinnen bang zijn voor de confrontatie (het conflict) met hun lezer *de hand in eigen boezem steekt* en zullen daarom slechts zelden écht vrijuit bloggen. Dat is jammer en wel om verschillende redenen.

Onenigheid met je lezer is goed voor je blog

Het gaat misschien wat ver om meningsverschillen tussen jou en je lezer/volger te omarmen of zelfs te koesteren, maar toch. Nu de inhoudelijke reacties onder een blogpost alsmaar zeldzamer worden, kan je maar beter blij zijn met elke repliek. Ook al is die negatief. Zo weet je in ieder geval zeker dat je met jouw bericht een gevoelige snaar raakt. Een betere manier om erachter te komen wat er leeft bij je publiek is er niet.

Een stevige discussie brengt beweging en animo op je blog. Bovendien, een blog dat emoties losweekt wordt veel makkelijker gedeeld op social media. Twee zaken die op termijn dan weer goed zijn voor de vindbaarheid van je blog in de zoekresultaten van Google en andere zoekmachines.

Meningsverschillen brengen inspiratie om te bloggen

Ook mensen die het roerend met je oneens zijn – of notoire critici – kunnen je inspiratie bezorgen. Ze kunnen je vakkundig aan het denken zetten en jij kan het resultaat van dat denkproces eventueel in een blogbericht gieten. Interactie met je lezerspubliek heet zoiets.

In discussie gaan met je volgers maakt van jou een beter blogger

Je leert gaandeweg beter en beter omgaan met het feit dat je niet bij iedereen (altijd)  de handen op elkaar krijgt wanneer je iets publiceert. Op den duur kweek je wel een olifantenvel, maar het zijn toch vooral je diplomatische kwaliteiten en je vermogen om met steekhoudende argumenten je punt te maken die er wel bij zullen varen.

3 magische woorden

De kunst is natuurlijk om een stevige discussie niet te laten ontaarden in een oeverloos welles-nietes spelletje. Ruzies en onsmakelijke scheldpartijen over en weer kunnen we missen als  de pest op social media. Hoewel, het dient gezegd dat datzelfde geroep en getier op zichzelf al verantwoordelijk kan zijn voor aardig wat animo en dus verkeer op het blog. De bluts met de buil, zeg maar. Drie simpele woorden kunnen dan aardig van pas komen als je de lont uit het kruidvat te halen:

Gelijk heb je…

Niet dat je als blogger te pas en te onpas je lezer/bezoeker zonder slag of stoot zijn/haar gelijk moet geven. Dan lijkt het erop alsof je telkens opnieuw je staart intrekt en elke confrontatie uit de weg gaat. Vergeet niet dat jij als blogger ook ergens voor staat. Neemt niet weg dat conflicthantering voor bloggers er vooral in bestaat  alle betrokkenen in hun waarde te laten, de zaak te ontmijnen en alle partijen in staat te stellen het strijdperk met opgeheven hoofd te verlaten.

Maar goed, even terug naar die drie magische woorden. Ze maken deel uit van een bijzonder krachtige formule waarop je steeds kan terugvallen wanneer een en ander dreigt te escaleren. De formule komt er in verschillende varianten:

– Je hebt helemaal gelijk, ik zal deze fout/vergetelheid meteen rechtzetten…

– Dank voor je interessante toevoeging. Ik vrees alleen dat…

– Gelijk heb je, ik begrijp je bezorgdheid, maar je kan het ook anders bekijken.

– Ik snap je punt, maar  in het bestek van deze blogpost had ik het over…

Enfin, je merkt het: niks is zo zoet als het “krijgen van het eigen gelijk.” Door bovenstaande zinswendingen te gebruiken toon je aan dat je de mening van die ander respecteert, zonder jouw idee te ontmantelen. Tegelijk laat je meteen voelen dat je niet van plan bent een stellingenoorlog te beginnen.

Maar zoals ik al zei, verwacht ik niet dat je deze oefening vaak zult moeten maken.

Gelukkig maar!