HomeGeen categorieAriadne’s view: Free … of toch nie?

Ariadne’s view: Free … of toch nie?

Wat heeft mijn gastcolumniste met de wereldberoemde schrijver Paulo Coelho? U ontdekt het zo meteen in haar gesmaakte bijdrage.
Foto: Weheartit.com
De nieuwe WOT* van deze week heet vrij. Met alles wat daarbij komt kijken. Ook vrijheid.
Als je er over denkt, is vrijheid best een contradictio in terminis.
Want vrijheid kost iets, met name een keuze. Je eigenste keuze. Om dàt te gaan doen, met alles wat er – misschien liever niet ? – bijhoort. En niet iets anders. Je bent dus niet vrij zonder meer.
Mijn ‘little grey cells’ worden geredirect naar mijn favoriet citaat.
“Vrijheid is niet hetzelfde als ongebondenheid. Vrijheid is het vermogen om keuzes te maken en je aan datgene te binden wat het beste voor je is.”
– Paulo Coelho
Omvattend, en het gaat voor heel veel dingen op. Ook voor bloggen, heb ik gemerkt.
Het allereerste begin van een blog, daarin ben je helemaal vrij. Je neemt er één – of niet. Kost alleen wat lees-, dub-. en denkwerk. Niks moet.
De naam dan. Nou, dat moet nog steeds niet echt. Maar eerlijk : een blog zonder naam, da’s een beetje gekkigheid.
Want tenslotte wil je die producten van je little grey cells niet zillion jaar stof laten vergaren, alleen maar omdat ze niet te vinden zijn.
Anderzijds heb je ook niet het idee dat de resultaten zo fenomenaal zullen zijn dat er – die zillion jaren later – nog naar gezocht zal worden als was het Atlantis, de prachtige verzonken stad.
Nee, zoveel vertrouwen in mythes heb je nu ook weer niet.
Dus kies je een naam als middel tegen vergetelheid.
Als je dan eindelijk tot Ariadnesdraad komt, heeft Vrijheid er zijn eerste robbertje vechten op zitten. Met Censuur. Want je naam moet uniek zijn.
Dictaat van je blogplatform én je brein. Want je eigen blognaam vergeten is not done.
Maar ach, over dit moetje ben je gauw heen. Je hebt immers volledige vrijheid van inhoud.
Jaa. In het begin nog wel. Maar op kousenvoetjes – zo ergens rond het vierde postje – begint een eigen stijltje te ontstaan.
Dit toegiftje – dat je helemaal niet zwaar valt, omdat je niet anders schrijven kan – smokkelt nog iets anders door de detector van de artistieke vrijheid.
Woordgebruik. Vaste uitdrukkingen. Invalshoek. Zinsconstructie. Taalkundige juistheid. Visuele vormgeving ofte templates. Witruimte tussen de leesregels.
Kortom, journalistieke ingrepen die de leesbaarheid verhogen.
Ah ja, want schrijven kan niet zonder zijn maatje lezen.
Hier kom je achter als je blog reacties begint te krijgen. Van regelmatig terugkerende mensen. Joepie !
Regelmatigheid heeft ook verwachting in zijn kielzog.
Want die klikjes, dat zijn sneak-peaks van lezers die het poeder der nieuwsgierigheid niet van zich of konden schudden, en komen kijken of het er al is. Het, dat is : je nieuwste stukje.
Voor jou als auteur is dat “het” natuurlijk de reactie. Wat zou er instaan ? Een verrassing. Die voor iedereen een beetje leuk moet zijn.
Dit leuke-reactie beleid is PR. Daarvan wil je natuurlijk dat het goed is. Stoorzenders uitfilteren of niet ?
Het antwoord hierop heet moderatie. Moet niet, maar je mening zo strabant poneren dat anderen er nadeel van ondervinden nog minder.
Maar de positieve kant van reacties is natuurlijk dat het je op denksporen zet.
Sporen die je niet verwacht had te zullen vinden. Die best helend kunnen werken, waarvan je leert en vooral : deelt.
Schrijfsporen zoals een WOT, die best diep kunnen zijn. En volledig vrij. Op het onderwerp na dan.
Maar deze inbreuk – ik noem ze inspiratie – is niks vergeleken bij jouw interne inquisitie. Waarover wel en niet bloggen ?
De do’s en dont’s leggen nog iets anders op : zelfdiscipline. Die komt er omdat je – vrijwillig natuurlijk – rekening houdt met het altijd zoekende leesoog van je blogbezoekers.
En ook omdat je jezelf iets te bewijzen hebt. Dat je het echt kan, dat schrijven. Niet een keertje, haast per ongeluk, maar op regelmatige basis.
Regelmatige publicatie dus. Eigenlijk als ultiem verweer tegen de stille veroveraar tijd. Tijd die, welhaast per definitie, onjuist inschatbaar blijkt.
Voor je het weet heeft dat originele bloguurtje namelijk de omvang van een zee. Mét rustgevende golfslag, dat wél.
Vrijheid. De perfecte mix tussen wensen, willen, moeten en echt dóen.
Of : de keuze om je te binden aan datgene wat goed voor je is.
Bloggen dus.
*WOT = Wekelijkse schrijfopdracht voor bloggers, een initiatief van Karin Ramaker.
Wilt u graag meer van Ariadne lezen? Een ommetje langs haar gevarieerd blog loont zeker de moeite!

Laatst verschenen berichten

Eén reactie op “Ariadne’s view: Free … of toch nie?”

  1. Rianne avatar
    Rianne

    Het lijkt wel of je het over mijn blog-ervaringen hebt….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.