R: Ik liep al heel lang rond met het idee om te gaan bloggen maar had het bizarre idee dat dat heel ingewikkeld was. Daarnaast dacht ik dat er niemand op mijn verhalen zat te wachten, hoewel de verhalen die ik op een forum (www.ouderalleen.nl) over mijn ouders schreef wel veel gelezen werden, maar ik wilde niet alleen over mijn ouders bloggen.

Nu werk ik binnen een zorginstelling waar het personeel jaarlijks een goed doel mocht kiezen waar de zorginstelling geld naar over maakte. Een collega van mij heeft een zoontje met Duchenne en heeft een stichting in het leven geroepen om onderzoek naar Duchenne te promoten en te financieren. Helaas was haar goede doel door de instelling niet verkozen. Harriette, een andere collega van mij, was daar zo boos over dat zij haar eigen inzamelingsactie is gestart, samen met een blog (Race tegen de kilo’s voor Duchenne) en dat was voor mij de trigger om ook te gaan bloggen.

Op blogspot bleek het aanmaken van een blog super simpel, en tot op heden heb ik zelden om een onderwerp verlegen gezeten.

Via de blog van Molly (More or less) die ik via het eerder genoemde forum ken, en wiens blog maakte dat ik niet aan bloggen durfde te beginnen (;-)) kwam ik in aanraking met andere blogs, ging rond lezen en op een paar plaatsen reageren en binnen no- time had ik een trouw lezerspubliek opgebouwd.

2. Met welke ambitie startte je destijds je blog?

R: Mijn ambitie was drieledig. Ten eerste van mij af schrijven, ten tweede gelezen worden (lees: gehoord worden) en ten derde goede doelen promoten. Het eerder genoemde Duchenne onderzoek stond in eerste instantie hoog op de agenda, maar ik heb ook al een blog aan KiKa gewaagd en via Toet promoot ik tegenwoordig de CliniClowns.

R: De onderwijzer van de vijfde klas Lagere School noemde mij regelmatig Wiebel, Wiebeline of Wiebeltje. Deels omdat ik nooit stilzat en deels omdat mijn achternaam regelmatig verkeerd uitgesproken wordt als deinen… en Deinen en Wiebelen, dat lijkt wel op elkaar. Toen ik internet ontdekte en er op diverse plaatsen om een gebruikersnaam werd gevraagd heb ik Wiebeline in ere hersteld. Ook op het eerder genoemde Ouder Alleen. Daar schreef op een gegeven moment iemand ‘Ik moet altijd zo lachen om je wiebeltjes’, en die term herinnerde ik mij toen ik mijn blog aanmaakte en ik zat te piekeren over een naam.

Buiten dat de naam een stukje jeugdsentiment vertegenwoordigd, past het ook goed bij iemand zoals ik, die door een chronische ziekte (fibormyalgie) nogal wiebelig door het leven gaat, en van goede dagen naar slechte dagen rolt en weer terug.

4. Geef één reden waarom iederéén je blog zou moeten lezen.

R: Pffff, wat een vraag. Uhm, omdat euhm pffff…

De herkenbaarheid van de onderwerpen die, ondanks dat ik niet altijd positief gestemd ben, wel (bijna) altijd een positieve insteek hebben.

R: Ik klets graag 😉 en de puber heeft niet altijd zin om naar mij te luisteren.

Wel is het zo dat sinds ik blog dat ik anders, met een meer open blik, naar de wereld ben gaan kijken waardoor mij meer dingen opvallen die ik wil delen.

R: Ik kan zo even geen onderwerpen bedenken waarover ik niet over schrijf. Wel is het zo dat ik niet wil dat er iemand op enigerlei wijze beschadigd of gekwetst wordt door een tekst van mij waardoor sommige verhalen niet uit de verf komen en in de prullenbak verdwijnen.

7. Is je denken over je blog (of het bloggen) veranderd in de loop der tijd?

R: Ik ben een beetje meer rekening gaan houden met de lezer. Niet in de zin dat ik wil ‘pleasen’, maar wel dat ik meer over spelling, grammatica, woordkeus en zinsopbouw ben gaan nadenken.

R: Ik ben het verjaardagsblog van mijn moeder kwijtgeraakt. Ik was de tag aan het veranderen en wiste per ongeluk de hele blog net voordat blogger automatisch opsloeg. Had ik alleen nog de titel over. Daar baal ik tot de dag van vandaag nog steeds van.

Verder ben ik in het blog ‘ Wat zien ik’ in eerste instantie over de schreef gegaan en heb ik mij in mijn eerste boosheid niet gehouden aan mijn principe andere mensen niet te willen kwetsen. Gelukkig wees Harriette mij op mijn misser en heb ik met een paar hele kleine aanpassingen het verhaal weer respectvol gemaakt. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor.

R: Slechte zinsopbouw, rammelende grammatica, beperkte woordkeus en de afwezigheid van een spellingscontrole.

10. Wat is de leukste reactie/het mooiste compliment dat je ooit van een lezer kreeg?

R: Elke reactie is mooi (behalve de spam, maar ja, dat hoort er bij). Waar ik door geroerd werd is de meer dan openhartige reactie van een medeblogster op ‘Jyoti is haar naam’.

11. Antwoord kort en krachtig:

• Bloggen is leuk, want …je leert anders naar de wereld kijken
• Het probleem waar ik als blogger het vaakst tegenaan loop is … kort en bondig schrijven (n.v.d.r: Hé, dat probleem ken ik …)
• De ideale lengte voor een blogpost is …Iets korter dan wat ik meestal doe
• Als blogger vrees ik de dag dat …ik helemaal niets meer te vertellen heb
• Het grootste misverstand over bloggen is …dat je een spannend of interessant leven moet leiden om iets te vertellen te hebben
• Ik stop met bloggen als …ik alles gezegd heb wat ik wil zeggen

12. Wat is jouw persoonlijke “gouden blogtip”?

R: Bekijk de wereld door de ogen van een ‘toerist’ en de onderwerpen vliegen je om de oren.

Dat is een hele mooie uitsmijter! En verder onthoud ik vooral:

• Bloggen kan een therapeutische werking hebben
• Elk leven is interessant genoeg om over te bloggen
• Een blog is een prima middel om goede doelen onder de aandacht te brengen
• Ik ben niet de enige blogger die een probleem heeft met kort en bondig schrijven