Niet helemaal ten onrechte wordt het succes van blog vaak afgemeten aan het aantal lezers dat een reactie achterlaat op je blog. Daar zit ook meteen de grootste frustratie/twijfel van menig blogger: het gemiddeld aantal reacties onder een blogbericht loopt stelselmatig terug. Maar is dat anno 2013 wel zo erg?
Aan het begin van dit blog met 16 tips om meer reacties op je blog te krijgen haalde ik al een paar redenen aan voor het uitblijven van reacties van lezers.
Ook Irene stelt naar aanleiding van een blogreview op #blogpraat vast dat er bitter weinig lezers zijn die de moeite nemen om in de pen te kruipen:
” … Inhoudelijk word ik niet of nooit gecorrigeerd, krijg ik weinig feedback, en dat doet me vaak twijfelen of ik als blogger wel zo geschikt ben. Aan ‘t aantal lezers – zowel via de site als via RSS – te zien, kan ik die twijfel koelbloedig overboard kieperen. Toch heersen er veel vraagtekens bij me. Is dat werkelijk noodzakelijk? … “ meer lezen
Allemaal heel herkenbaar. Nu is Irene iemand die al jaren blogt en ook al een flink aantal blogs op poten zette. Ze kent het klappen van de zweep. Ze weet als geen ander hoe je lezers zover krijgt om reacties uit te lokken. Er moeten dus andere verklaringen te vinden zijn.
Ik slingerde de volgende tweet de wereld in:
Je leest het goed. Wil je meer reacties onder je blog? Schrijf dan minder over je privéleven.
Dan is het nu tijd voor een nadere verklaring en enige nuancering. Want natuurlijk gaat dit wat kort door de bocht (ik had dan ook slechts 140 tekens tot mijn beschikking).
Persoonlijk bloggen als in “Bloggen in een eigen stijl”
Blogs zijn haast per definitie persoonlijk. Ze vertolken de mening, de visie van de blogger in kwestie (ok, sommige groepsblogs vormen misschien een uitzondering). Daarin onderscheiden blogs zich van kranten en andere nieuwsmedia die tot op zekere hoogte worden geacht objectief te blijven en te handelen in het belang van de goegemeente.
De persoonlijkheid van de blogger komt naar voren in de onderwerpen die worden aangesneden, maar ook in (bijvoorbeeld) de layout, van de blog, de frequentie van publiceren, de schrijfstijl en dies meer. En net dat persoonlijke, dat subjectieve maakt een blog zo aantrekkelijk voor de lezer.
Persoonlijk bloggen als in “Bloggen over je privéleven”
Er zijn bloggers die – al dan niet onder een pseudoniem – (vaak) over hun privéleven bloggen. Lezers krijgen een schaamteloze blik in het leven van een blogger, de blogger deelt zijn diepste zielenroerselen met zijn bezoeker. Soms moet je als lezer ook heel goed tussen de regels kunnen lezen of de blog al een tijdje volgen eer je als bezoeker toegang krijgt tot (vermeende) privé-info.
Zo beschouw ik blogtrommel.com als een persoonlijk blog. Je komt dan wel niet te weten wat voor ranzigs ik gisteren gegeten heb, wat ik zo mooi vind aan mijn vrouw of of ik al dan niet die foute paarse tangaslip heb gekocht. Wel krijg je mijn persoonlijke visie over het reilen en zeilen in het blogwereldje, mijn persoonlijke blogtips. Dat doe ik op mijn manier, volgens mijn inzichten en in mijn eigen onnavolgbare stijl. Voor jou, beste lezer is het hele pakket te nemen of te laten…
Indringer door schroom overvallen
Eerst even terug naar bovenstaande tweet die overduidelijk vooral betrekking had op mijn tweede definitie ven persoonlijk bloggen. Het gezegde “aan jezelf herken je de ander” indachtig ging ik ervan uit dat meer mensen dit gevoel kenden. Het Twitter-bericht riep vraagtekens op, maar kon ook op bijval rekenen.
Doorgaans geldt voor een blog: “hoe persoonlijker, hoe beter.” En het logische vervolg luidt dan: “hoe beter het blog, hoe meer kans op reacties.”
Het overkomt me vaak dat ik blogs lees waarin een blogger – tussen de regels – door zijn/haar hart uitstort, zijn of haar grootste angsten deelt en zijn of haar diepste zielenroerselen blootlegt. Dan ben ik ontroerd, sta ik paf van bewondering (ikzelf durf dit namelijk niet) en voel me zelfs bevoorrecht. Dergelijke “echte” verhalen lees ik graag, maar ze geven me vaak een wat ongemakkelijk gevoel. Niet zelden voel ik me een voyeur.
Mijn statuut van bevoorrechte voyeur verandert echter in dat van een onvervalste indringer als ik ook nog eens commentaar lever op (de situatie van) iemand die ik enkel ken binnen een al bij al virtuele wereld.
Nee, dan neem ik het blog in kwestie liever op in mijn rubriek Warm aanbevolen, maak ik er melding van in de Blogs van de week, neem ik het bewuste blog op in de startpagina met lezenswaardige blogs of verwijs ik ernaar in mijn artikelen.
Er flitst me een gedachte door het hoofd: wat zou er gebeuren wanneer een goeie buur je komt vertellen over die foute roze string die hij net kocht? Ik durf er mijn hoofd op te verwedden dat je je geen houding zou weten te geven en met je mond vol tanden zou staan. Wanneer het gaat over een nieuwe auto, nieuwe reflexcamera, fiets of aquarium, liggen de zaken net iets makkelijker, niet?
Legendarische luiheid van de lezer
Bovendien kost het zorgvuldig inhoudelijk reageren op een “gevoelig onderwerp” ook veel tijd. Tijd die zeker op het internet niet meer gemaakt wordt de dag van vandaag. Trouwens ook in het leven buiten het internet wordt almaar minder tijd genomen voor een troostend woord, gefundeerde goeie raad een goed gesprek of een stevig debat.
Als hardwerkende blogger kan je foeteren op die verwende internetter met zijn ultra-korte attention span. Je kan ook boos zijn op Twitter en andere social media die ervoor zorgen dat je bezoeker zijn appreciatie voor je werk kan tonen middels één of twee muisklikken. Het zij zo. Wen er maar aan!
Die legendarische luiheid in hoofde van de bezoeker hoeft niet perse negatief te zijn: die een of twee muisklikken waardoor je blogpost een eigen leven gaat leiden op leiden op Twitter en andere social media kunnen makkelijk een veel grotere impact hebben dan die ene potige reactie onder je blogpost, die (zeer) snel een anoniem bestaan zal gaan leiden in de donkere krochten van je weblog…
your honor, I rest my case!
Nog meer bedenkingen hierover?
- Het hoe en waarom ( nav #blogpraat)
- #blogpraat zet aan het denken…
Geef een reactie