Er zwerft – andermaal – een tag door het bloglandschap. Een tag over blogmannen. Ook ik werd gevraagd om ‘m in te vullen. Maar zoals intussen welbekend heb ik niet bijster veel met rondtrekkende tags en stokjes. Echter, gezien de interessante invalshoek behandel ik deze tag toch. Op mijn manier.

Uitgangspunt bij deze tag is de simpele vaststelling dat het blogwereldje sterk vervrouwelijkt is. Toch zeker in de westerse wereld. Dat mag behoorlijk vreemd lijken. Een groot aantal mannen is toch passioneel bezig met een hobby, maar blijkbaar voelt slechts een minderheid onder hen de behoefte om daarover ook te gaan bloggen. Er zijn dus duizenden blogs over make-up, kledij, en hebbedingen voor vrouwen. Gezien het aantal mannen dat meer dan warm loopt voor pakweg sport, auto’s, maatpakken en de meest uiteenlopende gadgets, zou je toch verwachten veel meer blogs over die mannentopics te vinden dan nu het geval is. Hoe komt zoiets? Ik kan wel een aantal redenen bedenken.

Net als bij het stuk over Nederlanders en Belgen op social media ontkom ik ook hier niet aan een aantal veralgemeningen. Leuk, pittig maar ook een tikje gevaarlijk. Mijn betoog kan bij momenten een tikkeltje seksistisch klinken en daarvoor wens ik mij bij voorbaat te verontschuldigen…

Talige vrouwen

Vrouwen vinden het vaker leuk om te schrijven. Ze zijn ook taalgevoeliger. Het schrijven gaat hen dus sowieso al wat makkelijker af dan bij de doorsnee man. En we mogen daarbij niet vergeten dat dat verschil in taalvaardigheid tussen mannen en vrouwen alleen maar groter wordt naarmate het allemaal minder zakelijk, persoonlijker en meer privé moet worden. Mannen gooien dan veel sneller de handdoek in de ring. Oh ja, wat was ook alweer de kracht van een goed blog?

Problemen oplossen

Het is ook interessant om even te kijken naar de verschillende manier waarop mannen en vrouwen met (hun) problemen/behoeften omgaan. Grote vraagstukken of kleine akkefietjes, dat maakt in deze niet eens zo gek veel uit.

Wat doet een doorsnee man? Het duurt om te beginnen al een hele tijd eer hij voor zichzelf kan/wil/durft te onderkennen dat er überhaupt een probleem is. En dan nog moet ‘ie ervan overtuigd zien te raken dat hijzelf de sleutel van het probleem in handen heeft. Vervolgens kruipt hij in zijn schulp (niemand heeft uitstaans met zijn probleem), zoekt via god weet welke kanalen – maar in de grootst mogelijke stilte – naar een oplossing en komt dan uit het niets met het ei van Columbus boven water. Dat ei wordt dan met veel poeha tentoongesteld en vakkundig gehypet.

Hoe anders gaat het eraan toe bij de gemiddelde vrouw: jazeker, het probleem/de behoefte wordt een stuk sneller opgemerkt. Maar het is toch vooral de manier waarop ermee aan de slag gegaan wordt die het grote verschil maakt: mevrouw/juffrouw trommelt vriendinnen op, gaat op zoek naar lotgenoten, gooit het probleem in de groep, waarna de goegemeente goede raad mag geven. Over het advies wordt danig gebakkeleid, samen wordt een stukje van de weg afgelegd maar mevrouw/juffrouw heeft op het einde van de rit een antwoord op haar prangend vraagstuk.

Delende vrouwen, roepende mannen

Wat dat allemaal met het blog(gen) te maken heeft? Veel, beste lezer. De verschillende manier waarop man en vrouw met hun probleem omgaan verklaart minstens voor een deel waarom zoveel succesvolle blogs door vrouwen worden  gerund. Niet alleen zijn ze taliger, ze zijn er ook van overtuigd dat veel mensen met net dezelfde problemen kampen. Bloggende vrouwen hebben daarbij veel minder angst om wat persoonlijke elementen in de boodschap te verwerken. Gevolg? Ze delen hun verhaal met anderen (via een blog bijvoorbeeld) en staan nadien ietwat verbaasd te kijken naar de grote impact van dat persoonlijke verhaal.

Mannen zijn veel minder geïnteresseerd in dat persoonlijke verhaal. In tegenstelling tot bij vrouwen is de reis naar de oplossing voor hen ook niet zo belangrijk. Aan de meet liggen de knikkers en dat is wat echt telt. Dat heeft voor gevolg dat blogmannen vaker met kant en klare oplossingen voor de dag komen. Met verhalen die min of meer te nemen of te laten zijn. Hierdoor wordt de ruimte voor een zinvolle interactie met je lezers natuurlijk danig beperkt. En wij mannen staan op onze beurt beteuterd te kijken en vragen ons af waarom er niet meer reactie komt op het stuk waar we nochtans onze hele ziel en zaligheid hebben ingestopt.

Overigens valt dat verschil in aanpak niet alleen op bij het bloggen zelf. Ook op social media kan je een andere methodiek waarnemen. Vrouwen delen gretig interessante blogposts op Facebook en andere Twitters, kruipen in de pen voor een inhoudelijke reactie, vullen aan, geven schouderklopjes, bieden een troostende schouder aan, delen bronnen, etc… Mannen lezen leuke, leerzame blogs, genieten in stilte, schrapen de waardevolle info gulzig van het scherm, maken reclame voor zichzelf en gaan door naar het volgende item op hun to do-lijst. Mannelijke bloglezers tonen zich  daarmee dus niet direct als het meest dankbare publiek. Maken (blog)mannen het grootste deel van je doelgroep uit, dan kan je als blogger maar beter over een (nog) langere adem beschikken.

Je hoeft mij niet te geloven. En natuurlijk zullen er wel uitzonderingen zijn (die de regel bevestigen). Doe mij echter is een plezier en kijk voor de lol eens naar:

• de verhouding man/vrouw bij je volgers op social media
• het aantal vrouwen dat een reactie achterlaat op je blog (versus het aantal mannen)
• het aantal mannen dat je blogs effectief deelt (versus het aantal vrouwen)
• het aantal mannen met wie je – op het blog of in sociale media – in interactie treedt
• het aantal reacties onder blogs met typische “vrouwentopics”
• het aantal reacties onder blogs met typische “mannenonderwerpen”

Wat merk je?

Meer tijd of andere prioriteiten?

Statistisch gezien zal het ook wel zo zijn dat het aantal deeltijds werkende bloggers groter is bij vrouwen dan bij mannen. Waarbij ik dan gemakshalve maar even aanneem dat deeltijds werkende bloggers meer tijd hebben om zich met hun hobby bezig te houden. En zou het ook niet zo kunnen zijn dat mannen als het er echt op aankomt anders naar hun (hobby)blog kijken (het is tenslotte maar een blog) dan vrouwen (ik moet dringend wat schrijven, de lezers wachten op me)?

Doelgerichte mannen

Toch zijn er blogmannen zat die meer dan een deuk in een pak boter bloggen. Ze doen dat alleen zelden middels een persoonlijk blog. Mannelijke bloggers die zich niet in een bepaalde blogniche willen laten drukken en wat persoonlijke stukjes willen schrijven, laten zich graag columnist noemen. Ze passen daarbij erg op om toch vooral niet te persoonlijk te worden.

Onder de blogmannen zijn erg veel zakelijke bloggers te vinden. Schrijvers die bloggen om hun product, dienst of merk beter in de markt te zetten. En wat dan gezegd van al die nichebloggers? Velen onder hen zijn succesvolle blogmannen. Met een meer dan gezonde fascinatie voor alles wat met zoekmachineoptimalisatie te maken heeft, dat spreekt haast vanzelf! Het voordeel is hier dat men wat meer prestatiegericht kan bloggen en dat men zich wat kan verschuilen achter het onderwerp van zijn keuze…

Opmerkelijk is wel dat mannen er doorgaans beter in slagen hun blog hoog in de zoekmachines te parkeren. Een gevolg van de bovengenoemde doelgerichtheid, meer belangstelling voor de technische kant van SEO en het relatieve gebrek aan concurrentie? Ik vermoed het.

 Tot slot…

Ziedaar een paar redenen die zouden kunnen verklaren waarom blogs van vrouwen blijkbaar zoveel makkelijker komen bovendrijven in vergelijking met blogs geschreven door mannen. Persoonlijk heb ik geen favoriete blogmannen. Net zo min als favoriete blogmeiden, trouwens. Ik lees blogs – goede en minder goede – maar volg ze niet systematisch. En of ze nu het werk zijn van blogmannen dan wel geschreven door blogvrouwen heeft verder geen belang.